Alive and kicking and verkouden

Tatatadaaa!

Hier is dan eindelijk mijn eerste 'echte' bericht, nu niet vanuit Bocholtz maar Vancouver! She did it, haha!

Ongelofelijk dat ik nu echt hier ben -om heel precies te zijn: achter de computer in de bibliotheek van Simon Fraser University. Ik kan het nog steeds niet goed bevatten. Haha, en net kwan ik erachter dat ik nog niet helemaal over mijn jetlag heen ben. Ik dacht dat het half twaalf was en liep naar buiten om naar huis te bellen. 'What are you doing here that early?', vroeg iemand aan me, maar hij zei niet hoe laat het was. Dus daarna vroeg ik aan iemand anders hoe laat het was en bleek het pas kwart over 9 te zijn! Haha, zo vreemd! Maar wel tijd genoeg dus om de bieb te zoeken en om jullie helemaal te updaten...

Ten eerste: ik ben helemaal goed en wel en veilig en nog heel aangekomen, dus dat is al een hele opluchting! De reis was lang en het afscheid een beetje moeilijk, dat wel. Dus daar zat ze dan in het vliegtuig te huilen... 'Waarom doe ik dit in godsnaam?! En waarom kan Martijn niet mee in mijn koffer? Ik wil naar huis...' Haha, nu kan ik er wel om lachen en... voel ik me al een stuk beter! Maar voordat ik afdwaal, terug naar de reis. We zijn eerst naar Chicago gevlogen om daar vervolgens 4 uur op het vliegveld te moeten wachten. Het wachten was natuurlijk saai, de reis daarentegen viel erg mee: in het vliegtuig konden we films kijken en kregen we allerlei soorten eten en drinken opgediend door immer correcte stewards en stewardessen met een stralende tandpastaglimlach. Een hele ervaring. Totdat we gingen landen, dat was een stuk minder. Mijn oren deden ongelofelijk veel pijn! En toen mijn buurvrouw aan me vroeg hoe het met me ging en ik wilde antwoorden, merkte ik dat ik alleen mezelf nog (heel erg hard) kon horen en niet de mensen om mij heen! Tel daarbij op dat ik al flink verkouden was en het is geen verrassing dat mijn semi-doofheid maar niet wilde overgaan. Dus in Chicago kreeg ik de kriebels... 'Straks ben ik doof in Vancouver en kan ik geen nieuwe mensen ontmoeten. Sociaal isolement!' Maar de volgende en laatste vlucht naat onze eindbestemming loste alles weer op, gelukkig.
En toen, na heel veel uren vliegen, waren we er: Vancouver.

Vanaf het vliegveld zijn Audrey en ik meteen met een taxi naar het hotel gegaan. Dat was zo'n raar gevoel. Opeens ben je er dan! En vertelt de taxichauffeur je dat je hotel in 'the most crappy neighbourhood of the town' ligt, gezellig. Maar we zijn 'straight to bed' gegaan, dus van drugsverslaafden en prostituees hebben we verder geen last gehad, pfff. En dan de volgende ochtend naar de campus om eindelijk te beginnen met ons studentenleventje hier. We konden meteen intrekken in onze kamers en daar ben ik heel erg blij mee. Ik zit in een 'Town House', een leuk huisje dat ik moet delen met drie anderen, op elke etage twee slaapkamers en een badkamer en beneden de gedeelde keuken en een zithoek. En weet je wat? Ik heb een eigen balkon! Het is wel klein, maar het is er! Dus gisteren heb ik mijn spulletjes ingeruimd en ik heb echt al het gevoel dat het 'mijn' kamertje is. Verder zijn we nog met enkele andere 'exchange students' over de campus gelopen en met z'n allen gaan winkelen. En 's avonds samen buiten afhaalpizza eten, de North American feeling zit er al goed in! Tot nu toe valt alles dus erg mee. Iedereen is heel open en aardig en zo dadelijk gaan we met een groepje mensen naar Ikea. Haha, dat geeft een vertrouwd gevoel!
Verder hoop ik dat ik snel huisgenoten krijg, want nu zit ik helemaal alleen in mijn 'Town House'... Een beetje gezelschap is altijd erg aangenaam, en in dit geval ook nog heel praktisch: er is nu namelijk helemaal niks, geen borden, geen bestek en geen glazen (gelukkig houd ik van camperen ;)). Ik hoop dus dat mijn toekomstige huisgenoten iets meenemen, want anders zal ik alles moeten kopen. We zullen zien.

Dit is al een erg lang bericht geworden dus zal ik het hier maar bij laten. Morgen begint de introductie en ik ben erg beniewd. Oja, hopelijk krijg ik snel Internet in mijn kamer, dan kan ik ook msn en Skype gebruiken.
Jullie horen van me (en de eerste foto's komen nog)!

hele dikke kus van Jolien die het allemaal heel leuk en spannend en ook nog een beetje onwennig vindt ;)