"Trick or Treat!"

Speciaal voor mam:

Ik heb ze gezien! Ze zijn er! Toen ik net naar huis liep na mijn laatste les zag ik ze staan in de etalage van de zelfs-na- sluitingstijd-immer-verlichte-bookshop...

Kerstversieringen.

Wat een heerlijke tijd van het jaar, en zeker hier op deze prachtlokatie. Ik heb mijn winterjas definitief tevoorschijn gehaald want het is koud, de bomen hebben prachtige kleuren (aan bomen geen gebrek hier) en een elke dag een schitterend uitzicht: bergen met besneeuwde toppen, de blauwe lucht, hier en daar een wolk... Ik ben een gelukkig mens.


Heerlijk dus. Maar aan de andere kant... Kertversieringen?! Is het al November?!
Ja. Er is geen ontkomen meer aan. De tijd vliegt en vliegt voorbij. En normaal gesproken zou ik me daar niet zo druk om maken, maar dit jaar is het anders. November, December en dan... Dat Wat Niet Gezegd Mag Worden. "Er is nog zoveel dat we willen doen, en alles gaat zo snel!" is een van de overpeinzingen die wij exchange studenten dagelijks maken, en dan tovert Francesca haar diepste frons tevoorschijn en zegt "Honey, don't talk about that...". Maar het is en blijft een feit dat het snel gaat, razendsnel, en dat we het allemaal niet kunnen begrijpen. Laten we het maar beschouwen als een teken dat we ons goed amuseren hier.

Had ik het net over kerstversieringen, eergisteren was alles nog gedecoreerd met grote zwarte spinnen, spoken, doodshoofden, heksen en pompoenen. Want Halloween is een 'big event' hier in Canada, iets wat wij natuurlijk niet wilden missen. De voorbereidingen begonnen zo'n twee weken geleden toen ik samen met Francesca, Nicole, Pinar en Tanja op zaterdagochtend de bus pakte naar "Value Village", omdat we gehoord hadden dat er daar leuke en vooral goedkope kostuumpjes verkocht werden. Een beetje een teleurstelling, want Value Village bleek gewoon een undercover Rd4 te zijn... en best moeilijk om een leuk pakje samen te stellen. Alleen Tanja en Pinar hadden meteen een pakje gevonden. Tanja als serveerster en Pinar in een of ander paars jurkje, daar zij een grote voorkeur voor paars heeft. Pas toen ze weer thuis was, kwam ze er met behulp van haar huisgenoten achter dat ze een pimp-kostuum had gekocht!
Uiteindelijk besloot ik dat je met een blonde pruik, een lelijk gouden bloesje en rode lippenstift ook al een heel eind komt, dus toch nog iets gevonden.
En genoeg tijd om onze outfits te showen, want vorige week donderdag begonnen de festiviteiten al met een party in de Highland Pub, de enige pub op de campus. Zoals overal mag je hier pas naar binnen als je 19 jaar of ouder bent en daarom kon onze Canadese vriendin Sheena niet mee. Maar laat het nou net Sheena zijn die een heuse Marilyn Monroe outfit gekocht heeft... en mij aanbiedt om het te lenen. Zo'n aanbod kon ik natuurlijk niet weigeren en daarom ging ik samen met Pinar richting pub op een paar onmogelijke hoge hakken. Na een half uur in de rij gestaan te hebben kregen we helaas te horen dat we maar beter naar huis konden gaan omdat de pub vol was, en daarom besloten we om samen met een groepje Noorse studenten (die verkleed waren als 'apres-ski Duitsers') naar een van de Townhouses te gaan. Maar ach, wat maakte het ook uit, die Marilyn jurk maakte alles goed.
Vervolgens zijn we op zaterdagavond downtown geweest naar "The Plaza of Nations" waar in een grote tent een hoop schaars geklede meisjes rondliepen en een 'beste kostuum verkiezing' werd gehouden (waarvan de deelnemers dus bijna alleen maar mannen waren), waar maar liefst 1000 dollars vergeven werden! Hadden wij maar iets meer geinvesteerd in onze Value Village kostuums. Een van de deelnemers aan de verkiezing was zo enthousiast dat hij vanaf het podium in het publiek sprong, maar helaas was deze stagedive poging niet zo geslaagd... Alle mensen deden verschrikt een stap opzij. Auw.
En eindelijk, eergisteren was het dan 'voor de echt', 31 oktober, Halloween! Vuurwerk in de stad, en in Burnaby 3 grote giechelende kinderen "trick or treating". Dat waren Sheena, Pinar en ik. Op 31 oktober gaan alle kinderen a la Sint Maarten langs de deuren, zeggen "Trick or Treat" en ontvangen vervolgens een berg candies van aardige buurtbewoners. Dat moesten wij toch ook meemaken? Daarom voor de laatste keer verkleden en op pad met Sheena, die ons inwijdde in de Halloween-tradities. En het was leuk! De meeste mensen keken wel een beetje verbaasd toen ze de deur openmaakten, en een meneer begon zelfs heel hard te lachen: "Hahahaha, you are so old!" Maar de uitleg "we are Europeans" maakt veel goed, dus uiteindelijk hebben we heel wat zoetigheid bij elkaar verzameld. Het was de moeite waard.

En nu moet ik eigenlijk weer aan de papers want overmorgen gaan we met z'n allen naar Seattle, waar ik heel veel zin in heb! Ik heb van een hoop mensen gehoord dat Seattle een mooie stad is, en iedereen die er is geweest schijnt terug te komen met zeer goedkope spijkerbroeken... Wat een geluk dat we met 6 meiden heen gaan!
Drie weken geleden ben ik trouwens nog met Pinar een dag lang in downtown Vancouver geweest, omdat we allebei het gevoel hadden de stad nog steeds niet echt te kennen. Dat is het nadeel van een campus op een hoge berg, best wel ver van het centrum... Maar na 12 uur downtown geweest te zijn, is dit gevoel een beetje minder geworden, gelukkig! Eindelijk Chinatown gezien (waar we heel toevallig een "Classical Chinese Garden" tegenkwamen, heel klein maar heel mooi), eindelijk een normaal broodje gegeten in een Frans restaurantje (de eerste keer hier in Canada!) en per ongeluk terechtgekomen in East Hastings Street, waar alle junkies en prostituees te vinden zijn (weten jullie nog, waar ik mijn eerste nacht in Vancouver doorbracht? Dat was daar ergens...oeps). Dat is echt heel vreemd hier in Vancouver. Deze mensen zijn allemaal in een en dezelfde buurt te vinden, en dat gedeelte van de stad is echt geen pretje. Ik heb gehoord dat de overheden van andere Canadese steden bustickets naar Vancouver hebben uitgedeeld aan daklozen, omdat het klimaat hier vrij mild is: in andere steden bevriezen de mensen gewoon op straat. Ik weet niet of dit klopt, maar het zou wel een verklaring kunnen zijn voor het grote aantal daklozen hier. Maar geen zorgen, Pinar en ik hebben het overleefd, en gelukkig weten we nu hoe deze buurt te vermijden. Geloof het of niet, ik leer nog eens kaartlezen hier.

Volgende keer een Seattle verslag!

Dieke kus!
Jolien